نامه‌ی پارچه‌ای بافته شده با موی انسان
آنا ماریا رادکلیف، پس از اعدام شوهرش در سال ۱۷۱۶، شروع به گلدوزی کرد. اما او برای اینکار از ابزار‌های غیر معمول استفاده کرد. او برای پارچه از ملحفه سلول زندان همسرش و برای نخ، از مو‌های انسان استفاده کرد که کارشناسان بر این باورند این مو‌ها متعلق به همسر اوست
وقتی صحبت از ژست‌های عاشقانه به میان می‌آید، شاید بسیاری از افراد در وهله اول به گل، شکلات و حتی سرودن شعر‌های عاشقانه فکر کنند. اما شاید هیچ چیز مانند گلدوزی "دوستت دارم" بر روی یک ملحفه آن هم با موی معشوق نمی‌تواند عمق عشق آتشین یک فرد را نشان دهد.
در نمایشگاهی که در پاییز امسال در موزه داکلندز لندن برپا می‌شود، یادگاری ۳۰۰ ساله‌ای از یک محبت غیرمعمول و اگر چه ترسناک، به نمایش در می‌آید.
این نامه در اصل، متعلق به آنا ماریا رادکلیف، همسر جیمز رادکلیف، سومین ارل درونت واتر و فرزند جیمز دوم یعنی پادشاه انگلستان است.
جیمز رادکلیف، همسر آنا ماریا، در ۲۴ فوریه ۱۷۱۶ به دلیل مشارکت در شورش یعقوبی‌ها در سال ۱۷۱۵ اعدام شد. جیمز و سایر شورشیان تلاش کردند تا پسر یک کاتولیک مخلوع را به قتل برسانند. اما در این راه شکست خوردند و پادشاه دوباره بر تخت نشست.
جیمز به برج لندن فرستاده شد تا منتظر اعدام باشد. اگرچه آنا ماریا اغلب به دیدار او می‌رفت، اما جیمز نامه‌های عاشقانه‌ای برای او می‌فرستاد که در آن او را "عزیزترین گنج دنیوی" خود می‌خواند و از او خواست که در این مسیر شجاع باشد.
آنا ماریا رادکلیف، پس از اعدام شوهرش در سال ۱۷۱۶، شروع به گلدوزی کرد. اما او برای اینکار از ابزار‌های غیر معمول استفاده کرد. او برای پارچه از ملحفه سلول زندان همسرش و برای نخ، از مو‌های انسان استفاده کرد که کارشناسان بر این باورند این مو‌ها متعلق به همسر اوست.
قلب جیمز پس از اعدام او در سن ۲۶ سالگی، به صومعه آگوستین فرستاده شد و جسد وی به همسرش آنا ماریا برگردانده شد. از این رو کارشناسان بر این باورند که آنا ماریا در آن زمان این فرصت را داشته تا دسته‌ای از مو‌های همسرش را بردارد و نزد خود نگه دارد.
بورلی کوک، متصدی تاریخ اجتماعی در موزه لندن، توضیح داد: «این ملحفه گلدوزی شده یک آیتم خارق‌العاده است که ساخت آن ماه‌ها یا حتی سال‌ها می‌تواند طول بکشد.» کوک همچنین اشاره داشت که این ملحفه خیلی فرسوده به نظر نمی‌رسد و ممکن است فقط در طول چهار ماه حبس جیمز رادکلیف در برج لندن از آن استفاده شده باشد.
کوک همچنین حدس زد که آنا ماریا برای دوخت چنین چیزی، علاوه بر مو‌های همسرش، از مو‌های خودش نیز استفاده کرده است. زیرا مو‌های دوخته شده در ملحفه به دو رنگ مجزا دیده می‌شوند. از دیگر تزئینات روی این نامه پارچه‌ای می‌توان به گل، برگ و تاج گل به شکل قلب اشاره کرد که برخلاف متن عاشقانه این نامه، این تزئینات با نخ کتانی دوخته شده اند.
آنا ماریا بعداً با فرزندانش از کشور گریخت و در بروکسل اقامت گزید تا بتواند آن‌ها را متعهد به مذهب کاتولیک بزرگ کند. با این حال او در سال ۱۷۲۳ بر اثر آبله درگذشت و یادگار او، یعنی نامه‌ی پارچه‌ای که آنا ماریا با مو‌های همسرش آن را گلدوزی کرده بود همچنان باقی ماند. چندین نسل از حامیان جیمز و دیگر فعالان در طول قرن‌ها از آن محافظت کردند تا اینکه این نامه پارچه‌ای در آخر در سال ۱۹۳۴ به موزه لندن اعطا شد.
این نامه پارچه‌ای نشان دهنده بخشی از تاریخ خشونت آمیز انگلستان است. این اثر، در اکتبر ۲۰۲۲ در نمایشگاه «اعدام‌ها» در موزه داکلندز لندن به نمایش گذاشته خواهد شد. این نمایشگاه همچنین آثار دیگری از ۷۰۰ سال اعدام در انگلستان، مانند لباس‌های شاه چارلز اول هنگام سر بریدنش در سال ۱۶۴۹ و نامه‌های نوشته شده توسط محکومان را به نمایش می‌گذارد.
مریل جیتر، یکی دیگر از متصدیان موزه لندن، توضیح داد: «در آن زمان، اعدام در ملاء عام در چشم انداز و فرهنگ لندن گنجانده شده بود و بر زندگی روزمره مردم تأثیر گذاشته بود. با این حال، همچنان آثار کمی از این گذشته ناخوشایند امروزه در خیابان‌های شهر دیده می‌شود و این نمایشگاه به بازدیدکنندگان این امکان را می‌دهد تا برای اولین بار این جنبه تلخ، اما جذاب تاریخ لندن را کشف کنند.»
هرچند به قول کوک، نامه پارچه‌ای آنا ماریا «نوعی یادگاری از مرگ مذهب کاتولیک در آن زمان است»، اما به وضوح نشان دهنده وفاداری یک زن به همسرش است.
