داستان کوتاهِ گیلانی 

ایتا خشکه شاخه، تک دکفته تَرَه شاخانه میان. چنار دار، خو تکلیفه نانه. شایدم پارساله یاد آوره کی هَه شاخه، چی خُرّم و سرسبز بو و هسا اونه چشمَ جه پرپر کرا بِه.

تازه ولگانه مرا اونه خُب واپوشانه. اینگاری خو بمرده زاکه کشه گیفته. اگر بتانسته بی چی چی نِه نَا دوخادی کی بایید هَه شاخه سرم بازی بوکونید. هنی امید داره خشکه شاخه، زپه بزنه.

برگردان:

شاخه ای خشک، تک افتاده بین شاخه های جوان. درخت چنار، تکلیفش را نمی داند. شاید سال پیش را بیاد می آورد که این شاخه، چه سرسبز و خرّم بود و حالا جلوی چشمش دارد پرپر می شود. با برگ های تازه، آن را در برگرفته. انگار بچه ی مرده اش را بغل کرده. اگر می توانست گنجشگ ها را صدا می کرد که بیایند و روی این شاخه هم بازی کنند. هنوز امیدوار است  روی شاخه ی خشک، جوانه بروید.

داستان کوتاهِ گیلانی

صبحانه

از خواب کی ویریشتم می کمر خیلی درد کودی. ایپچه نرمش بوکودم مطابق دستوری کی فیزیوتراپ فادابو.

دیمه کی بوشستم بوشوم آشپزخانه، بیدم می زنانه، ناشتایی مفصلی حاضره کوده. دِ پنیر، دِ خیر باشد مغزگردو، هو اغوزمغز پدربابایی، دِ سبزی خوردن، مرغانه، تازه نان. خلاصه به تمام و کمال مایه بنابو.

بینیشتیم دوتایی حیسابی صیحانه بخوردیم.

تا باموم بگم تی دس درد نکنه، بوگفت:

ائو، چی حرفی ایسه تو زنی، می وظیفه یه!

تا باموم بگم اختیار داری خانم جان، بوگفت:

ویریز! تی شکم کی سیرا بوسته خدایه شکر! ویریز بیشیم بازار ایپچه خرت وخشال فیگیریم تا عید نامو، تا گران ترَ نُبو!

فقط آجیل و گوشت و مرغ. کفش و لباس تی پیشکش!

….

ویریشتم. چی ویریشتنی، ستونَ فقرات می شین تیر بکشه.

برگردان:

از خواب که پاشدم کمرم خیلی درد می کرد. کمی نرمش کردم مطابق دستوری که فیزیوتراپ داده بود. صورتم را شستم و به آشپزخانه رفتم، دیدم زنم ناشتایی مفصلی حاضر کرده. پنیر و خیر باشد گردو، سبزی خوردن، تخم مرغ و نان تازه. خلاصه تمام و کمال، مایه گذاشته بود. نشستیم و دو نفری حسابی صبحانه خوردیم.

تا خواستم بگویم دستت درد نکنه، گفت:

اوه، این چه حرفی یه، وظیفه مه!

تا خواستم بگویم اختیار داری خانم، گفت:

پاشو! شکمت که سیر شده خدارو شکر! پاشو بریم بازار کمی آت و آشغال بخریم تا عید نیومده. تا گرون نشده. فقط آجیل و گوشت و مرغ. کفش و لباس پیشکشت!

….

پاشدم، چه پاشدنی، ستون فقراتم تیر کشید.

خانم

چادره جه خو کمر واکونه، نیشینه آشپزخانه میز پوشت، صندلی سر، چایی دوکونه نعلبکی میان و فو زنه و هورت کشه. خانم گِه: خسته نباشی مشته خانم! ناهاره وقته، تره پلا خوروش دوکون بوخور!

 چادره دووارده خو کمر دوده و گِه: مره گوشنه نیه، اگر ایجازه بدید ببرم خانه بوخورم.

شونه وقت، خانم، تیانه بتپسته، پلاخوروش دوکونه. شاید دانه کی مشته خانمه گولی یه، غذا بیجیر نیشه بیدونه اونه مردای کی چند ماهیه خانه نیشین بوبو.

برگردان فارسی:

چادر رااز کمرش باز می کند، پشت میز آشپزخانه، روی صندلی می نشیند، چایی را توی نعلبکی می ریزد و فوت می کند و هورت می کشد. خانم می گوید: خسته نباشی مشتی خانم! وقت ناهاره، واسه خودت پلوو خورش بکش بخور!

چادر را دوباره دور کمرش می بندد و می گوید: گشنه م نیس، اگه اجازه بدین ببرم خونه بخورم.

موقع رفتن، خانم، دیگ را لبالب، پر از پلو خورشت می کند. شاید می داند که مشتی خانم، غذا از گلویش پایین نمی رود، بدون شوهرش که چند ماهی ست خانه نشین شده.