اگر انسان ها خودشان را شبیه سازی کنند چه اتفاقی می افتد؟

 از سویی دیگر، دانشمندان نشان داده اند چیزی که زمانی یک رویا به نظر می رسید، می تواند به حقیقت بپیوندد. حالا با وجود پیشرفت های تکنولوژیکی که رخ داده، آن هایی که با فیلم هایی مانند «جنگ ستارگان» (Star Wars) بزرگ شده اند، می توانند شهادت دهند بسیاری از چیزهایی که اختراع آن ها پیش بینی شده بود – مانند هولوگرام – حالا دیگر وجود دارند. و با آنکه هنوز منتظر محقق شدن اختراعات زیادی هستیم، اما می شود پیش بینی کرد که در آینده شاهد اختراعاتی بیشتر از آنچه تاکنون بوده خواهیم بود.

ما هم کنجکاو هستیم که بدانیم اگر انسان ها خودشان را شبیه سازی می کردند چه اتفاقی رخ می داد. برای فهمیدن جواب این سؤال لازم نیست منتظر بمانید چون ما برایتان پیدایش کرده ایم.

۱- نمونه ی شبیه سازی شده تان احتمالاً عیناً مانند خودتان نمی شود

اگر یک کپی برابر اصل از خودتان می خواهید، احتمالاً باید دنبال راه دیگری بگردید. زندگی نمونه ی شبیه سازی شده ی شما از دوران نوزادی آغاز می شود. برخلاف چیزی که در فیلم ها نشان می دهند، اینگونه نیست که به یک آزمایشگاه شبیه سازی بروید و یک نمونه ی شبیه سازی شده از خودتان را که به طور کامل رشد کرده و همه ی ویژگی های ظاهری شما را هم دارد، تحویل بگیرید. به همین دلیل با گذشت زمان، سن تان بالا می رود و شما و نمونه ی شبیه سازی شده تان هرگز عیناً مانند همدیگر نمی شوید.

به علاوه، پای یک عامل دیگر به نام «بیان ژن» (Gene Expression) هم میان است، چیزی که داشتن یک نمونه ی شبیه سازی شده که عیناً مانند خود باشد را دشوارتر می کند. مثلاً دوقلوها با آنکه از یک مادر هستند، اما ژن های آن ها واکنش های مختلفی دارند. ژن ها ممکن است فعال شوند یا نشوند. بنابراین احتمال داشتن یک نمونه ی شبیه سازی شده عیناً مانند خود، مثل شیر یا خط انداختن است.

۲- اگر خوش شانس باشید نمونه ی شبیه سازی شده تان بعد از تولد زنده می ماند

دانشمندان نشان داده اند که شبیه سازی پستانداران بزرگ با مشکلات زیادی همراه است. در سال ۱۹۹۶ دانشمندان گام بزرگی در جهت شبیه سازی برداشتند؛ آن ها توانستند از یک سلول بالغ به گوسفندی به نام دالی جان دهند. با این حال، دالی به آرتروز زودرس دچار شد و خیلی زود در سن ۶ سالگی از دنیا رفت.

تلاش های دیگر شرکت ها برای شبیه سازی پستانداران هم نتیجه ی مشابهی داشته است. به گفته ی رودولف یانش، دانشمند مؤسسه فناوری ماساچوست، اغلب حیوانات شبیه سازی شده در ابتدا سالم به نظر می رسند اما در نهایت به انواع مشکلات جسمی دچار می شوند.

۳- نمونه ی شبیه سازی شده تان ممکن است نقص فیزیکی داشته باشد

فرآیند شبیه سازی می تواند مخل عملکرد نرمال ژنتیک شود، امری که می تواند به بروز ناهنجاری های جسمانی منجر شود. در سال ۱۹۹۹ در نشریه ی پزشکی معتبر «لانست» پژوهشی درباره ی یک گوساله ی شبیه سازی شده منتشر شد که به دلیل کمبود آهن بیشتر از ۷ هفته دوام نیاورده بود. دانشمندان متوجه شدند دستگاه لنفاوی گوساله تقریباً شکل نگرفته بود.

حتی هنگام شبیه سازی کپی های دی‌ان‌ای هم عامل «بیان ژن» به طور مستقیم تحت تأثیر قرار می گیرد و در نهایت ممکن است باعث مشکلاتی شود که هر زمانی می توانند بروز یابند. به گفته ی دکتر رودولف یانش، در کار شبیه سازی، فرآیند رشد طبیعی یک موجود زنده که به طور معمول ماه ها زمان می برد، فشرده و کوتاه می شود، امری که باعث بروز مشکلاتی می شود.

۴- ممکن است نمونه ی شبیه سازی شده تان فردی شرور از آب درآید

احتمال اینکه دنیا به دست یک انسان شبیه سازی شده ی شرور نابود شود اندک است اما صفر نیست. شبیه سازی انسان به دلیل نحوه ی ساخت سلول های جنسی انسان کار دشواری است. به همین دلیل برای اینکه بتوانید به خواسته ی خود برای داشتن یک نمونه ی شبیه سازی شده از خودتان برسید، ممکن است به فناوری اصلاح ژنتیکی نیاز باشد تا این سلول ها را به گونه ای تغییر دهیم که کار با آن ها ساده تر شود. اما احتمالش زیاد است که فرزندان نمونه ی شبیه سازی شده تان این تغییرات ژنتیکی را به ارث ببرند.

بنابراین اگر در فرآیند اصلاح ژنتیکی، اشتباه فاجعه باری رخ دهد، مانند وقوع جهشی که منجر به ایجاد ویژگی های یک شخصیت روان آزار شود، این خصوصیت برای نسل های آتی دائمی می شود.

۵- خودتان را برای داشتن بیشتر از یک نمونه ی شبیه سازی آماده کنید

شاید بتوانید نه تنها یک نمونه ی شبیه سازی شده از خودتان، بلکه یک کلون از آن داشته باشید. بستگی به روشی دارد که از آن برای شبیه سازی استفاده می شود، اما برای ساخت یک کلون ممکن است به کاشت دو نمونه ی شبیه سازی شده در داخل رحم یک زن نیاز باشد. در انسان ها، راحت ترین راه برای شبیه سازی استفاده از شیوه ی سنتی این کار یعنی تقسیم جنین (تخمک بارور شده) است – مانند اتفاقی که درمورد دوقلوهای همسان رخ می دهد – و هر دو جنین در یک رحم اجاره ای کاشته می شوند.

در نتیجه ممکن است بتوانید یک جفت نمونه ی شبیه سازی شده ی دوقلو از خودتان داشته باشید.

۶- ممکن است همه مان «اثر داپلگنگر» را تجربه کنیم

اگر نمونه های شبیه سازی شده مان عمر کنند و خود صاحب فرزند شوند، این امر ممکن است مشکل جدیدی ایجاد کند و آدم ها دائماً همدیگر را با شخص دیگری اشتباه بگیرند. اثر داپلگنگر (Doppelgänger Effect) زمانی رخ می دهد که ما تصور می کنیم کسی را قبلاً جایی دیده ایم، در حالی که در چنین شرایطی در واقع نمونه ی شبیه سازی شده ی آن شخص را دیده ایم نه خودش را. بنابراین در آینده کار شناسایی مجرمان ممکن است وارد مرحله ی جدیدی شود.

۷- می توان به میراثی بی پایان از ژنتیک یکسان دست یافت

درست است که برای رسیدن به این نقطه موانع زیادی را باید پشت سر گذاشت اما از قرار معلوم ساخت نمونه های شبیه سازی شده به شکل نامحدود امر امکان پذیری است. محققان ژاپنی موفق به تولید ۲۶ نسل موش شبیه سازی شده از یک موش شده اند. این موضوع نشان می دهد که کار شبیه سازی را می توان بدون محدودیت گسترش داد و یک کپی دقیق از خود را می توان تا چندین نسل ادامه داد.

۸- زنده کردن مردگان دیگر  تنها در فیلم ها شدنی نیست

اگر انیمیشن «فرنکن‌وینی» (Frankenweenie) را دیده باشید، احتمالاً می توانید درک کنید که زنده کردن حیوان خانگی از دست رفته ی خود چه حسی دارد. کار شبیه سازی این امر را امکان پذیر می سازد. برای این کار هنوز راه زیادی از جهت اخلاقیات و قانون در پیش داریم اما اگر پیش از مرگ شخص اجازه ی این کار از او گرفته شود، می توان شخص از دست رفته را در قالب یک نمونه ی شبیه سازی شده به دنیا بازگرداند.

۹- ممکن است کسی بدون اجازه تان یک نمونه ی شبیه سازی شده از شما بسازد

تا به حال به ساختن نمونه ی شبیه سازی شده ی سلبریتی مورد علاقه تان فکر کرده اید؟ این کار امکان پذیر اما احتمالاً غیر قانونی است. برای این کار تنها به داشتن چند چیز بیولوژیک، مثل سلول های مو یا پوست نیاز است. اما از آنجایی که اجازه ی این کار داده نشده، بسیار غیرقانونی است.

۱۰- ممکن است بتوانید بخواهید که تنها بعضی از اعضای بدن تان را شبیه سازی کنند نه کل بدن تان را

اگر جرأت داشتن یک کپی دقیق از خودتان را ندارید، ممکن است بتوانید بخواهید که به جای تمام تان، یک عضو بدن تان را شبیه سازی کنند. مقوله ای به نام «شبیه سازی درمانی» وجود دارد که بر روی شبیه سازی اعضای بدن تمرکز دارد. از این روش می توان برای رشد هر نوع اندام یا بافتی استفاده کرد.

اگر به بیماری ای مبتلا باشید که نیاز به اهدای عضو داشته باشید، با شبیه سازی اندام های بدن تان می توانید خودتان اهدا کننده ی خودتان باشید و از نظر تئوری، احتمال اینکه بدن تان آن اندام را پس بزند هم اندک یا صفر است.