کوچکترین کشورهای جهان را بشناسید

۱۰مالت

الجزایری متشکل از سه جزیره مسکونی و چند جزیره کوچکتر است که نقش مهمی در مبارزه برای کنترل مدیترانه در جنگ جهانی دوم داشتند، اما هزاران سال قبل از آن، پایگاه دریایی مهمی برای تمدن‌ها از جمله رومی‌ها و فینقی‌ها بودند. جزیره اصلی، خلیجک‌های زیادی دارد که بندر طبیعی هستند و این‌ها، همراه با موقعیت آن در مرکز خطوط دریایی مدیترانه، به اهمیت استراتژیک آن کمک کرده اند. این کشور با حدود نیم میلیون نفر جمعیت و تنها ۳۱۵ کیلومتر مربع مساحت، یکی از شلوغ‌ترین کشور‌های دنیا به شمار می‌آید. مالت تا سال ۱۹۶۴ مستعمره انگلیس بود و هنوز هم یادگارهای زیادی حکومت بریتانیا را دارد، از جمله رانندگی کردن از سمت چپ. گردشگری در این جزایر اهمیت دارد که آب و هوای خوب، تاریخچه غنی و فرصت‌هایی برای شنا کردن در آب‌های گرم ارائه می‌دهند.

۹. مالدیو

این کشور در اقیانوس هند، مجمع الجزایری متشکل از بیش از هزار جزیره است و کشوری است که کمترین ارتفاع را از سطح دریا دارد؛ هیچ نقطه‌ای از آن بیش از ۲.۵ متر نیست. همچنین یکی از پراکنده‌ترین کشورهای جهان است، از آنجا که مجموع مساحت خشکی‌های آن ۲۹۸ کیلومتر مربع است که در بخشی از اقیانوس به وسعت ۹۰‌هزار کیلومترمربع پراکنده شده است. مالدیو کشور تحت‌الحمایه بریتانیا بود که در سال ۱۹۶۵ به یک جمهوری مستقل تبدیل شد. این کشور با آب و هوا و سواحل شگفت‌انگیزش، صنعت گردشگری خود را توسعه داده است که همراه با ماهیگیری منبع اصلی درآمد آن است. این کشور در سونامی سال ۲۰۰۴ که بسیاری از جزایر را نابود کرد، خسارات زیادی دید. مالدیو یکی از کشور‌هایی است که بیشترین ترس را از بالا آمدن سطح دریا و آسیب‌های محیط زیستی به دیواره‌های مرجانی دارد.

۸. سنت کیتس و نویس (Saint Kitts and Nevis)

سنت کریستوفر (معمولا سنت کیتس نامیده می‌شود) و نویس دو جزیره کارائیبی با منشا آتشفشانی هستند که با هم کوچکترین کشور مستقل قاره آمریکا را تشکیل می‌دهند؛ هم از نظر اندازه و هم از نظر جمعیت. آن‌ها با یک کانال دریایی به عرض کمتر از ۴.۸ کیلومتر از هم جدا شده اند. سنت کیتس اولین جزیره کارائیبی بود که اروپائیان در آن ساکن شدند و در اوایل قرن شانزدهم مستعمره بریتانیا و فرانسه بود. اولین ساکنان آن بومیان آمریکا بودند که ۵۰۰۰ سال پیش در آن ساکن شدند. امروزه این یک کشور مستقل است که بخشی از کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیاست و ملکه الیزابت دوم رئیس دولت آن است. این کشور قبلا عمدتا به کشت شکر وابسته بود، اما اکنون به گردشگری به سرعت در حال رشدش که سالانه بیش از نیم میلیون بازدیدکننده دارد وابسته است.

۷. جزایر مارشال

این گروه از جزایر در اقیانوس آرام شمالی واقع شده و ۶۸هزار نفر جمعیت و ۱۸۰ کیلومترمربع مساحت دارد. مردم آن میکرونزیایی هستند، اما از قرن شانزدهم به بعد تحت حکومت کشور‌های اروپایی بوده تا اینکه ژاپن در جنگ جهانی اول حمله کرد. بعد از جنگ جهانی دوم هم ایالت متحده آمریکا بر جزایر مارشال حکومت کرد و در نهایت در سال ۱۹۷۹ مستقل شد. این جزایر به عنوان سایت آزمایش‌های هسته‌ای برای ۶۷ انفجار مورد استفاده قرار گرفت. آلودگی هسته‌ای و افزایش سطح دریا یک مساله جدی برای این کشور است. در سال ۲۰۰۸ طوفان آسیب جدی به این کشور زد. ماهیگیری تن منبع اصلی درآمد آن به جز کمک‌های خارجی است.

۶. لیختن‌اشتاین (Liechtenstein)

این کشور آلمانی زبان در کوه‌های آلپ از قرون وسطی یک کشور مستقل بوده است. این کشور با سوئیس و اتریش هم‌مرزاست. رسیدن به دریا از این کشور بدون عبور از حداقل دو کشور دیگر غیرممکن است. این کشور یکی از ثروتمندترین کشور‌های جهان است و بیشتر درآمدش را از بانکداری کسب می‌کند. شرکت‌های ثبت شده در این کشور از تعداد شهروندانش بیشتر است. لیختن‌اشتاین به خاطر مناظر و کوه‌های زیبای و امکانات اسکی خوبی که دارد، صنعت گردشگری پیشرفته‌ای هم دارد. ورزش‌هایورزش‌های زمستانی در میان شهروندان محبوب هستند و بیشترین موفقیت ورزشی بین‌المللی را در این رشته‌ها دارد.

۵. سن مارینو

کشور تووالو نه جزیره دارد که در اقیانوس آرام جنوبی و شرق پاپوآگینه نو قرار دارند. هیچ یک از جزایر بیش از چند متر از سطح دریا ارتفاع ندارند و یکی از کشور‌هایی است که به دلیل بالا رفتن سطح دریا، شدیدا تحت تاثیر گرمایش جهانی قرار می‌گیرد. زندگی در این جزایر دشوار است، چون منابع طبیعی از جمله آب شیرین ندارند و باید آن را از آب باران جمع آوری کنند. ساکنان روش‌های هوشمندانه‌ای برای زندگی دارند از جمله فروش پسوند اینترنتی «tv» به یک شرکت تلویزیونی کالیفرنیایی که برای آن‌ها چند میلیون دلار در سال درآمد دارد. ساکنان جزایر نارگیل می‌کارند و نارگیل خشک صادر می‌کنند.

۳. نائورو (Nauru)

اولین ساکنان این جزیره کوچک پولینزی‌ها بودند که تصور می‌شود هزاران سال پیش با قایق به آن رسیده باشند. اولین اروپایی که از این جزیره بازدید کرد هم دریانورد بریتانیایی جان فرن (John Fearn) بود که آن را «جزیره دلپذیر» نامید. این جزیره تا سال ۱۸۸۸ مستعمره آلمان بود تا اینکه در جنگ جهانی اول، سربازان استرالیایی به آن حمله کردند. این جزیره در سال ۱۹۶۶ مستقل شد. تا همین اواخر اقتصاد نائورو به استخراج فسفات وابسته بود، اما ذخایر فسفات رو به اتمام است و نرخ بیکاری در میان جمعیت جزیره (که کمتر از ۱۰هزار نفر هستند) حدود ۹۰درصد است. یک زندان استرالیایی برای مهاجران غیرقانونی منبع درآمد جایگزین آن‌ها شده و این جزیره همچنان به دنبال جذب سرمایه گذاران خارجی است.