اندام ایده آل برای زنان در هر دوره از تاریخ مدرن چگونه بوده است؟

در ادامه می خواهیم ببینیم تعریف اندام ایده آل برای زنان طی ۱۰۰ سال گذشته چه تغییراتی داشته است.

دهه ۱۹۱۰

مدل «دختر گیبسونی» به دست تصویرگری به نام چارلز گیبسون خلق شد و ویژگی های آن عبارت بود از: گردنی بلند، شانه هایی افتاده، موهایی با فر درشت و با کرستی بر تن که محکم بسته شده بود. کرست باعث می شد اندام شکلی شبیه به عدد ۸ انگلیسی پیدا کند.

دهه ۱۹۲۰

در دهه ی ۱۹۲۰ انحناها از میان رفتند و بالاتنه و پایین تنه ی ظریف محبوبیت یافت. این مدل اندام یکدست و کوچک بود و زن ایده آل در این دوره اغلب قدی بسیار کوتاه تر از مدل بلند قد دهه ی ۱۹۱۰ داشت. علاوه بر این، تمرکز به پاها منتقل شد چون لباس های فلاپری که در این دوره مد شدند قد کوتاه تری داشتند که پاها را در معرض دید قرار می داد. علاوه بر این، زنان موهای خود را تا شانه هایشان کوتاه کردند چون آن زمان مدل موی «باب» (Bob) مد بود.

دهه ۱۹۳۰

در این دوره لباس ها قد بلندتری داشتند اما اندام را بیشتر نشان می دادند. میل به برجسته ساختن کمر و داشتن یک اندام انحنادارتر بازگشته بود. حالا تمرکز بر روی خط کمر بود و خانم ها دوباره دوست داشتند بر شانه ها، بالاتنه و پایین تنه ی خود تأکید کنند. هدف این بود که زنان اندام «زنانه تری» پیدا کنند چون در آن زمان تأکید مد بر داشتن ظاهری رمانتیک تر بود.

دهه ۱۹۴۰

حالا دوره ی شانه های پهن و برجسته بود. در این دوره، هدف این بود که زنان ظاهری بلند قدتر و قدرتمندتر داشته باشند. این امر با ایجاد سبک های پوششی زاویه دار صورت گرفت و هدف از آن این بود که اندام بلندتر و زاویه دارتر به نظر برسد. مد شکل کاربردی پیدا کرد و تمرکز کمتری بر فریبندگی داشت.

دهه ۱۹۵۰

در دهه ی ۱۹۵۰ اندام پُر و ساعت شنی محبوبیت یافت. اندام ایده آل در این دوره اندام انحنادار بود، به گونه ای که کمر باریک و بالاتنه و پایین تنه باید بزرگ می بود. حتی مکمل هایی برای بالا بردن وزن تولید شده بود که به زنان توصیه می شد برای بزرگ تر کردن انحناهای اندام خود از آن ها مصرف کنند.

دهه ۱۹۶۰

در دهه ی ۱۹۶۰، همه ی انحناها یکباره از میان رفتند و آن مدل اندام کوچک تر و باریک تری که نه کاملاً مردانه و نه کاملاً زنانه بود، دوباره محبوبیت پیدا کرد. زن ایده آل ظاهری باطراوت، جوان و دخترانه داشت. این دوره با بازگشت بالاتنه، پایین تنه و کمر باریک و نحیف همراه بود و پیراهن های ساده و تنگ تری مد شده بودند.

دهه ۱۹۷۰

دختران خوش گذران در دهه ۱۹۷۰ برای درخشیدن در مد دیسکویی این دوره باید پایین تنه ای باریک و شکمی تخت می داشتند. پارچه های الیاف مصنوعی که در لباس های دهه ۱۹۷۰ به کار می رفتند، بدن‌نماتر از قبل بودند. این دوره گرچه اندک بازگشتی هم به اندام انحنادار و کمر باریک داشت اما اندامی ایده آل بود که بالاتنه ی بزرگ تری داشته باشد. به علاوه، در این دوره بود که برنزه کردن پوست محبوبیت زیادی پیدا کرد و موهای بلند و طبیعی مد بود.

دهه ۱۹۸۰

تصویر جدیدی که در دهه ی ۱۹۸۰ از اندام ایده آل به وجود آمد، برگرفته از سوپرمدل های این دوره بود و قد بلند، اندام باریک و پاهای بلند، از ویژگی های آن بود. تب ورزش های فیتنس مانند دویدن و ورزش های هوازی نیز از این دوره آغاز شد. بنابراین برای اولین بار داشتن بدنی عضلانی، قدرتمند، متناسب و تراش خورده به ویژگی زن ایده آل بدل شد.

دهه ۱۹۹۰

اندام ایده آل در دهه ی ۱۹۹۰ نقطه ی مقابل اندام ورزشکاری سوپرمدل های دهه ی ۱۹۸۰ بود. در این دوره ظاهر نزار و استخوانی مد بود. زنان در این دوره باید بسیار لاغر و ضعیف به نظر می رسیدند و اندام آن ها می بایست نه کاملاً زنانه و نه کاملاً مردانه می بود. این تصویر از زن ایده آل، از مدل ها و بازیگران این دوره که اندام باریک تری داشتند، به وجود آمده بود.

دهه ۲۰۰۰

در دهه ی ۲۰۰۰ تعریف اندام ایده آل بار دیگر تغییر یافت. اندام ورزشکاری دوباره محبوبیت یافت و میل به داشتن شکم تخت و شکاف ران نیز وجود داشت، که این بار هم برگرفته از مدل های این دوره بود. اندام ایده آل در این دوره اندامی بلند و باریک بود.

دهه ۲۰۱۰

در دهه ی ۲۰۱۰ ایده آل ظاهری جدیدی به وجود آمد: اندام انحنادار با پایین تنه ای برجسته تر. با افزایش توجه ها به مقوله ی تنوع و گوناگونی و پیوستن مدل های سایز بزرگ به جریان اصلی مد، اندام ساعت شنی و انحنادارتر بار دیگر محبوبیت پیدا کرد.

دهه ۲۰۲۰

بر اساس تحقیقات، هنوز هم بسیاری از افراد اندام ایده آل برای زنان را اندامی باریک و ظریف می دانند. این امر اما تناسبی با میانگین سایز زنان ندارد. امروزه با راه افتادن جنبش هایی که افراد را به داشتن نگاهی مثبت یا خنثی به بدن خود تشویق می کنند، رفته رفته از یک تعریف واحد برای اندام ایده آل فاصله می گیریم. با توجه به اینکه حالا اندام های متنوع تری را در رسانه ها می توان دید و به سبب وجود شبکه های اجتماعی، شاهد زنان «طبیعی» تری هستیم.

و در نهایت آنکه، حالا رفته رفته این تفکر را کنار می گذاریم که زنان برای زیبا بودن باید به یک شکل خاص باشند. زنان حالا خود را همانگونه که هستند تحسین می کنند. و این آغازی است برای رساندن این پیام که هدف ما نباید شبیه کردن خودمان به دیگران باشد.