راه های تشخیص پیش فعالی | فرق پیش فعالی و کم توجهی

تفاوت کم توجهی و بیش فعالی

بسیاری از افراد تصور می‌کنند که بیش فعالی فقط به معنی جست و خیز و بی‌قراری بیش از حد است، در حالی که این اختلال طیف وسیع‌تری از علائم را شامل می‌شود. در این مقاله به بررسی تفاوت‌های کم توجهی و بیش فعالی می‌پردازیم و به شما کمک می‌کنیم تا این اختلال را بهتر بشناسید.

علائم:

بیش فعالی:

• تحرک و فعالیت بدنی بالا
• بی قراری و تکان دادن بدن
• پرحرفی و وسط حرف دیگران پریدن
• گم کردن وسایل یا فراموش کردن آنها

کم توجهی:

• عدم تمرکز و دقت به جزییات
• انجام کارها به صورت نصفه و نیمه
• حواس پرتی و عدم نظم در انجام کارها
• فراموشی کارهای روزمره
• عدم تمایل به پیروی از قوانین اجتماعی

تحریک پذیری:

• به هم ریختن با کوچکترین مسائل
• عدم تحمل صبر و انتظار
• پاسخگویی قبل از پرسیده شدن سوال
• عدم توانایی ایستادن در صف
• بی قراری و عدم سکون

علل:

• ژنتیک
• مصرف سیگار و مشروبات الکی در بارداری
• استشمام سموم در بارداری
• عفونت‌های خاص در بارداری
• تماشای تلویزیون به مدت طولانی در کودکی (احتمالی)
• آسیب مغزی

جنسیت:

این اختلال در پسران و مردان بیشتر از زنان است.

شیوع:

به گفته سازمان بهداشت جهانی حدود 1 الی 2 درصد کودکان ADHD دارند.

درمان:

• با افزایش سن، علائم این اختلال کمرنگ‌تر می‌شود.
• دارو می‌تواند شدت علائم را کنترل کند، اما درمان قطعی نیست.
• کمک گرفتن از روانشناسان و کارشناسان برای جلوگیری از افزایش این اختلال ضروری است.

نکات مهم:

• هر نوع بازیگوشی و شیطنت را نمی‌توان برچسب بیش فعالی زد.
• علائم ADHD در سن 6 تا 12 سالگی بیشتر خود را نشان می‌دهد.
• تمرکز و توجه در افراد مبتلا به ADHD کم و نامنظم است.
• بیش فعالی فقط به معنی جست و خیز و بی‌قراری نیست.
• ADHD در بزرگسالی نیز می‌تواند آزاردهنده باشد.

نتیجه:

اختلال ADHD یا نقص توجه و بیش فعالی، مشکلی است که در کودکی خود را نشان می‌دهد و اگر به آن توجه نشود در بزرگسالی نیز ادامه خواهد داشت. با شناخت علائم و علل این اختلال می‌توان به درمان و کنترل آن کمک کرد.