بازیابی بینایی با ایمپلنت‌های چشمی و مغزی

محققان دانشگاه اورگن آمریکا در پژوهش خود نورون‌های شبکیه چشم جوندگان را بر روی یک الکترود فراکتال رشد دادند؛ الکترودی که دارای الگوی تکراری بوده که رشد طبیعی نورون‌ها داراست. این اقدام، گامی دیگر در جهت نزدیک شدن به یک چشم بیونیک الهام گرفته شده از طبیعت محسوب می‌شود؛ چیزی که هدف دیرینه «ریچارد تیلور» (Richard Taylor) فیزیکدان دانشگاه اورگن آمریکا محسوب می‌شود.

این فیزیکدان دانشگاه اورگان امیدوار است این الکترود‌های کوچک بتوانند در آینده به منظور بازگرداندن بینایی در افرادی که به بیماری «تباهی لکه زرد» (یا همان دژنراسیون ماکولا) مبتلا هستند و یا سایر اختلالات را در بیناییشان دارند، بکار گرفته شود.

ریچارد تیلور و همکارانش یافته‌های خود را در یک مقاله در تاریخ ششم آوریل سال جاری میلادی در مجله علمی «پلاس وان» منتشر کردند.

او در این باره می‌گوید: دلیل هیجان من این است که این پژوهش، دارای داده‌های جمع آوری شده در طول سه سال بررسی در این زمینه است که وقتی این سلول‌های با الکترود‌های فراکتال در تعامل هستند، چه اتفاقی می‌افتد.

بر اساس اعلام پژوهشگران، ایمپلنت‌های عصبی آینده‌ای روشن در پیش رو دارند اما در حال حاضر از آن‌ها به عنوان کمک به افرادی که به بیماری‌هایی نظیر پارکینسون و یا آسیب نخاعی مبتلا هستند، استفاده می‌شود.

بایستی در اینجا توضیح داده شود تراشه‌ای که نقطه خاصی را در مغز تحریک می‌کند، قادر است تا رعشه در افراد را کاهش داده و حتی توانایی حرکتی، صحبت کردن و یا دیدن را به آن‌ها بازگرداند. برای ارسال موفقیت آمیز سیگنال‌ها به مغز و یا چشم، الکترود کاشته شده در بدن نیاز دارد تا به شبکه‌ای از نورون‌های موجود متصل شود. نورون‌ها به شکل طبیعی در یک «الگوی فراکتال درخت ماند» رشد می‌کنند که منجر به شاخه‌های ریزتر می‌شود.

الگوی فراکتال، ساختاری هندسی است که با بزرگ کردن هر بخش از این ساختار به نسبت معین، همان ساختار نخستین به دست آید. به گفتاری دیگر فراکتال ساختاری است که هر بخش از آن با کُلش همانند است.

ریچارد تیلور تأکید دارد که کار آن‌ها هنوز در مراحل اولیه و آزمایش بر روی حیوانات قرار دارد؛ اما آن‌ها امیدوارند که طراحی شان بتواند به فناوری بدل شود که بتواند به افرادی که بینایی شان را از دست داده اند، کمک کند.