نتایج اثربخش روشی جدید برای درمان تومورهای جامد

به نقل از مدیکال اکسپرس،  درمان با سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن تحولی در گزینه‌های درمانی موجود برای بیماری‌های خونی به وجود آورده است اما کاربرد آن در تومورهای جامد چالش‌برانگیز بوده است.  

"جان هانن"(John Haanen)، سرطان‌شناس موسسه سرطان هلند می‌گوید: یکی از محدودیت‌های اصلی آن این است که بیشتر پروتئین‌هایی که در سطح تومورهای جامد قرار دارند و می‌توان آنها را هدف قرار داد، به میزان کمی در سلول‌های طبیعی نیز وجود دارند و این موضوع هدف قرار دادن دقیق تومورها را با سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن به کاری دشوار تبدیل می‌کند. چالش بعدی شامل ماندگاری محدود سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن در تومورهای جامد و دشواری رسیدن آن‌ها به تومورها و نفوذ به مرکز توده است.

هانن و همکارانش در حال انجام یک کارآزمایی بالینی برای اولین بار در انسان برای بررسی ایمنی و اثربخشی اولیه محصولی از سلول تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن هستند که آنتی‌ژن "CLDN۶" را هدف قرار می‌دهد. "CLDN۶" آنتی‌ژنی اختصاصی در تومورها است که به طور گسترده در تومورهای جامد بیان می‌شود اما در بافت‌های سالم افراد وجود ندارد.

این درمان در مدل‌های بالینی در ترکیب با واکسن‌ آران‌ای پیامرسان کد کننده CLDN۶ آزمایش شد. آنطور که هانن توضیح می‌دهد، این درمان ترکیبی که BNT۲۱۱ نام گرفته است باعث گسترش سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن انتقال یافته و ماندگاری بالاتر آن‌ها در خون می‌شود که در نهایت فرآیند از بین رفتن سلول‌های تومور را بهبود می‌بخشد.

محققان بیمارانی که دارای تومورهای جامد با آنتی‌ژن "CLDN۶" بودند را برای آزمایش این درمان به تنهایی و در ترکیب با واکسن مبتنی بر آران‌ای پیامرسان مورد آزمایش قرار دادند.

این کارآزمایی شامل دو بخش بود که در آن‌ها دوزهای افزایشی از سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن "CLDN۶" به صورت تک‌ درمان و در ترکیب با واکسن پس از تخلیه لنفاوی برای کاهش تعدادهای سلول‌های تی موجود در بدن به افراد داده می‌شد. پس از انتقال سلول‌های تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن به افراد، در بخش دوم ترکیب واکسن و سلول‌های تی برای مدت بیش از ۱۰۰ روز هر دو تا سه هفته یک بار برای بیماران تجویز شد. به طور کلی در زمان این گزارش ۱۶ بیمار تحت درمان قرار گرفتند.

تجویز واکسن سلول‌تی سلول‌ تی کایمریک گیرنده آنتی‌ژن منجر به بروز علائم گذرایی شبیه به آنفلوانزا شد که تا ۲۴ ساعت ادامه داشت.

هانن می‌گوید:‌ به نظر می‌رسد که این درمان ایمن بوده و عوارض جانبی محدود و قابل کنترلی دارد.

در میان ۱۴ بیماری که از نظر اثربخشی قابل ارزیابی بودند، شش بیمار پاسخ نسبی نشان دادند و نرخ پاسخ کلی نزدیک به ۴۳ درصد بود. میزان کنترل بیماری نیز ۸۶ درصد بود. با این وجود هانن خاطرنشان کرد که این داده‌ها در مراحل اولیه قرار دارند و بیماران کمی تحت درمان قرار گرفته‌اند و بنابراین در حال حاضر نمی‌توان نتیجه‌گیری کلی انجام داد.