یک کشف عالی به جای مصرف قرص مُسَکِن

بار دیگر که احساس درد یا کوفتگی کردید شاید بد نباشد مسکن را کنار بگذارید و در عوض به سراغ عکس‌های قدیمی بروید و آن‌ها را تماشا کنید.

 محققان سطحِ دردِ شرکت‌کنندگان را که ناشی از محرک گرما بود حین نگاه کردن آن‌ها به تصاویر نوستالژیک (تصاویری از کارتون‌های قدیمی، بازی‌ها یا خوراکی‌های دوران کودکی) ارزیابی کردند و آن را با مشاهده‌ی تصاویر امروزی‌تر مقایسه کردند. حین انجام آزمایش، یک دستگاه MRI هم این ۳۴ شرکت‌کننده را اسکن می‌کرد.

محققان دریافتند مشاهده‌ی تصاویری که خاطرات کودکی را زنده می‌کند با احساس دردِ ضعیف‌ترِ شرکت‌کنندگان مرتبط است.

به گفته‌ی جو یاژو کونگ یکی از نویسندگان این مطالعه‌ی تحقیقاتی: «مردم با مدیریت درد به جای حذف یا کاهش محرکِ ناخوشایندِ آن می‌توانند از نوستالژی برای شکل‌دهی مجدد به تجربیات دردناک استفاده کنند. نوستالژی یک احساسِ غالباً مثبت است که مردم آن را به راحتی درک می‌کنند. مثلاً با تماشای آلبوم عکس‌های دسته‌جمعی با خانواده و دوستانشان احساس آرامش و شادی می‌کنند.»

مطالعات قدیمی‌تر هم فواید روانی و احساسی نوستالژی را اثبات کرده‌اند. مطالعه‌ای که در مجله‌ی مرز‌های روانشناسی منتشر شد نشان داد که نوستالژی با تحریک شدن به واسطه‌ی نوشتن، شدت درد را در افرادی که از درد مزمن رنج می‌برند کاهش می‌دهد.

در تحقیقات بیشتر نشان داده شد که مردم در پی افکار مرتبط با نوستالژی تحمل دردشان افزایش می‌یابد. کَثی کاکس دانشیار روانشناسی که به طور خاص روی نوستالژی مطالعه می‌کند می‌گوید: «خیلی جالبه که تحقیقات زیادی همزمانیِ میان این ساختار‌های روانی و احساسی که در حال مطالعه‌ی اونا هستیم رو به این واکنش‌های بیولوژیکی و رفتاری مرتبط می‌کنه.»

به عقیده‌ی کاکس با توجه به اینکه استفاده از اسکن‌های MRI برای تحقیقات روانشناسی هم نادر است و هم پرهزینه، اطلاعات زیادی درباره‌ی مکانیسم‌های بیولوژیکیِ زیربنایی در مورد آثار مثبت نوستالژی به دست نیامده است.

​
کونگ می‌گوید: «حین پروسه‌ی تسکین درد با تحریک نوستالژی، تالاموس (ماده خاکستری مغز میانی) نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند.» تالاموس که اغلب به عنوان ایستگاه تقویتِ مغز توصیف می‌شود مسئول انتقالِ داده‌های حسی و سیگنال‌های حرکتی به قشر مغز است. مطالعات جدید نشان داد تالاموس داده‌های نوستالژی را تلفیق می‌کند و واکنش به دردی را تحریک می‌کند که کنترل‌شده‌تر است. مشاهده‌ی عکس‌های نوستالژیک فعالیتِ دو ناحیه‌ی مرتبط با درد در مغز را هم کاهش می‌دهد.

فقط تماشای عکس‌های قدیمی نیست که می‌تواند منجر به واکنش‌های مثبت به واسطه‌ی نوستالژی شود، بلکه موسیقی، فیلم‌ها یا داستان‌های خاص هم می‌توانند محرک این واکنش‌های مثبت باشند. پس عطر‌ها یا طعم غذا‌ها و خوراکی‌های خاصِ یادآور دوران کودکی هم ممکن است همین اثر مثبت را داشته باشند. تمامی این محرک‌های نوستالژیک می‌توانند در آینده برای ارائه‌ی ابزار مدیریت دردِ ارزان و در دسترس مفید باشند.

کاکس به همراه جولی سوئِتس دانشجوی دکترا در حال تحقیق درباره‌ی کاربرد نوستالژی به عنوان منبعی برای مدیریت کشمکش در روابط رمانتیک و افزایش رضایت میان زوج‌هاست. اما سوئِتس پیش‌بینی می‌کند استفاده از نوستالژی به عنوان مسکن نمی‌تواند راه‌حلِ جامعی برای همه باشد. مطالعات پیشین بر این نکته تاکید داشت که نوستالژی یک تجربه‌ی شخصیِ احساسی است که از حیث فراوانی و شدت در افراد مختلف متفاوت است.

به گفته‌ی سوئِتس: «کاری که نوستالژی میکنه ایجادِ حسِ ارتباط با افراده. پس، آدمای انزواطلب یا کسایی که دوری و دوستی رو به رابطه‌های نزدیک و صمیمی ترجیح میدن نمی‌تونن از نوستالژی به عنوان تسکین‌دهنده‌ی درد بهره ببرن.»

مانند سایر مداخلات مثبت روانشناسی نظیر تمرین ذهن‌آگاهی یا سپاسگزاری، آثار این مطالعات از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود. محققانی که درباره‌ی این موضوع مشارکت کرده‌اند قصد دارند در آینده این تحقیق را در گروه‌های سنی مختلف انجام دهند و به دنبالِ تاثیراتِ نشانه‌های نوستالژیکِ شخصی‌تر در قیاس با نوستالژی عمومی مثل موسیقی و فیلم‌های قدیمی هستند. به گفته‌ی کونگ: «اگه شرکت‌کننده‌ها سناریو‌های شخصی خودشون اعم از نشانه‌های بصری یا غیربصری رو در نظر بگیرن، انتظار ما اینه که اثر تسکین‌دهندگی درد قوی‌تر بشه.»