ترسناکترین شهرهای دنیا کجا هستند
شهر ارواح معمولا در فیلمها و داستانها به چشم میخورد اما در عالم واقعیت هم این شهرها وجود دارند. در این مطلب به ۱۵ مورد از جالبترین مناطق متروکه سراسر کره زمین اشاره کنیم و با آنها آشنا شویم.
اورادور- سورگلان، فرانسه Oradour-Sur-Glane
به تصمیم شارل دوگل، ویرانههای این شهر کوچک دست نخورده باقی ماند تا گواهی بر ظلم نازیها به آن باشد. در سال ۱۹۹۹، روستایی با یک موزه یادبود در نزدیکی آن شهر ساخته شد که به روی عموم باز است.
وارم پرسی، بریتانیا Wharram Percy
ساکنان آن دهکده به دلیل تمایل به دامپروری و پرورش گوسفند، از آن دور شدند و جمعیت آن بهتدریج کاهش یافت. سپس حوالی سال ۱۵۰۰، آخرین ساکنان باقیمانده هم آن را ترک کردند و حالا بیش از ۵۰۰ سال است که خالی از سکنه شده است.
امروزه آن ناحیه زیر نظر سازمان میراث بریتانیا و از مقاصد مهم و جذاب برای باستانشناسان و گردشگران است.
بلچیت، اسپانیا Belchite
ویرانههای آن روستا و کلیسای خیرهکنندهاش نسبتا دست نخورده باقی مانده است و به مکانی پر از ارواح معروف است. این روزها بلچیت مقصدی دیدنی برای سفری یکروزه از ساراگوزا به حساب میآید.
کراکو، ایتالیا Craco
از آن زمان تا کنون، این شهر ارواح نه تنها هزاران گردشگر را به خود جذب کرده است، بلکه به مکانی محبوب برای فیلمسازان نیز بدل شده است. فیلم جیمز باند در سال ۲۰۰۸ در این شهر فیلمبرداری شد.
کولمانسکوپ، نامیبیا Kolmanskop
با شروع قرن بیستم میلادی و تبوتاب کشف الماس در معادن در صحرای نامیب، معدنچیان آلمانی به امید ثروتمند شدن، به آن ناحیه هجوم آوردند و کلمانسکوپ پا گرفت. آن شهر درست مانند شهرهای آلمان، کازینو، سالن رقص و حتی یک تراموا داشت و به یک مرکز شلوغ تبدیل شده بود.
با گذشت زمان، معادن و زمینهای آن ناحیه خالی از الماس شد و ساکنان کولمانسکوپ راه مهاجرت در پیش گرفتند، تا در دهه ۵۰ میلادی کاملا تخلیه شد و شن و ماسههای بیابان نامیبیا آن را در برگرفت.
امروزه گردشگران از نقاط مختلف جهان به دیدن کولمانسکوپ میآیند تا به تماشای شهری بنشینند که به آرامی زیر شنها پنهان شده است.
بادی، کالیفرنیا Bodie
اکنون دهههاست که بومیان این شهر آن را مقصدی نفرینشده و بدشانس میخوانند و خودروهای زنگزده و خانههای متروکه، آن را به نمونهای دیدنی از «غرب وحشی» بدل کرده است.
جزیره هاشیما، ژاپن Hashima Island
هاشیما که به نام «جزیره کشتی جنگی» نیز شناخته میشود، یکی از غنیترین جزایر ژاپن از نظر حجم بالای ذخایر زغالسنگ در زیر دریا بود و تاسیسات استخراج آن بین سالهای ۱۸۸۷ تا ۱۹۷۴ برقرار بوده است. سپس، با از بین رفتن تقاضا برای زغالسنگ در بازار انرژی و سوخت، این جزیره ناگهان خالی از سکنه شد و طبیعت، ساختمانهای آن را تسخیر کرد.
واروشا، قبرس Varosha
بهتازگی اقداماتی برای بازگشایی آن ناحیه صورت گرفته است، و در زمان بازگشایی ساحل در سال ۲۰۲۱، اتباع ترک و ساکنان ترک قبرس اجازه یافتند از آن بازدید کنند.
ورکوتا، روسیه Vorkuta
در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، استخراج معدن آن شهر متوقف شد و مردم محلی آنجا را ترک کردند و شهر با لایهای از برف و یخ پوشانده شد.
پریپیات، اوکراین Pripyat
در سال ۱۹۷۹، حدود ۹ سال پس از بنای ساختمانهای آن برای اسکان کارگران نیروگاه هستهای چرنوبیل، پریپیات به حدود ۵۰ هزار سکنه دست یافت و رسما به عنوان «شهر» در چارچوب امور شهری شناخته شد.
در ۲۷ آوریل ۱۹۸۶، در پی وقوع فاجعه چرنوبیل و انفجار در نیروگاه هستهای آن، پریپیات کاملا تخلیه شد.
با وجود خطرات ناشی از تخریب شدن نیروگاه هستهای، همچنان گردشگران زیادی برای دیدن پریپیات به آن ناحیه سفر میکنند. در اوایل سال ۲۰۲۰، به مناسبت جشن ۵۰ سالگی تاسیس آن شهر، ساکنان سابق پریپیات برای نخستین بار پس از نزدیک به سه دهه، به آن قدم نهادند.
هامپی، هند Hampi
در قرن شانزدهم بر اثر حمله ارتش امپراتوری عثمانی به آن «پایتخت» محلی، شهر ویران شد و در نهایت در سال ۱۹۸۶، قلعهها و معابد و بازارهای زیبای باقیمانده آن به عنوان میراث جهانی ثبت یونسکو ثبت شد.
کایاکوی، ترکیه Kayakoy
با این حال، رهاشدگی آن یادآور تلخیهای جنگ جهانی اول نیز هست. زمانی که یونان و ترکی بر سر مرزهای وسیعتر باهم میجنگیدند، کایاکوی کاملا رها و تخلیه شد و ساکنان آن هیچگاه نتوانستند به خانههای خود بازگردند.
هوتووان، چین Houtouwan
اپکوئن، آرژانتین Epecuen
گردشگران بسیاری به دلیل خواص ترمیمی چشمههای آبشور این شهر به آن سفر میکردند، تا سال ۱۹۸۵ که بارانهای سیل آسا و سرریز شدن آب دریا، خانهها و خیابانهای شهر را در زیر آب فرو برد و شهر ویران شد. پس از گذشت سالها، آب در سال ۲۰۰۹ فروکش کرد و بقایا و ویرانههای اپیکوئن سر از آب بیرون آورد.
روبی، آریزونا Ruby
این شهر به دلیل وجود معادن و استخراج طلا، نقره، سرب، و روی، در دهه ۱۹۳۰ شکوفا شد. جمعیت روبی حدود ۱۲۰۰ نفر بود و یک سال پس از بسته شدن معادنش، در سال ۱۹۴۱ کاملا تخلیه و رها شد. روبی اکنون مالکیت خصوصی دارد و بازدیدکنندگان با پرداخت ۱۵ دلار میتوانند یک روز را در مدرسه، خانههای متروکه، زندان، یا بیابانهای اطراف آن کاوش کنند.2