۲۴ مهر ماه سال ۹۹ رسیدگی به پرونده ناپدید شدن ناگهانی زن جوان به نام المیرا در جریان رسیدگی قضائی قرار گرفت. خانواده المیرا بعد از اینکه تلفن همراه او خاموش شد و او به طرز مشکوکی ناپدید شد، پلیس را در جریان قرار دادند و در تحقیقات اولیه، مأموران به همسر صیغه‌ای المیرا به نام پویان مظنون شده و او را تحت بازجویی قرار دادند.

پویان در جلسات بازجویی پرده از راز قتل المیرا برداشت و گفت جسد را بعد از قتل در حاشیه شهر دماوند، دفن کرده است. به این ترتیب جسد المیرا حدود ۲۰ روز بعد از به قتل رسیدن او کشف شد و پرونده قتل برای رسیدگی به شعبه پنجم دادگاه کیفری یک استان تهران ارجاع شد و متهم پای میز محاکمه رفت.

در ابتدای جلسه رسیدگی اولیای دم شکایت خود را از پویان مطرح کرده و تقاضای قصاص متهم را کردند سپس متهم در جایگاه دفاع حاضر شد و گفت: «اتهام قتل عمد را قبول ندارم. من و المیرا مدتی بود با هم ازدواج موقت کرده بودیم و قرار بود به زودی عقد دائم کنیم. من از ازدواج اولم یک پسر دارم و المیرا با پسر من ارتباط خوبی داشت و وابستگی آنها به هم باعث می‌شد بیشتر روی تصمیمم برای عقد موقت مصمم شوم.

من و المیرا همدیگر را دوست داشتیم و هیچ اختلافی با هم نداشتیم اما ما به روابط زناشویی خشن علاقه داشتیم برای همین من گاهی دستانش را می‌بستم. شب حادثه من مست بودم و متوجه نشدم که گلوی او را فشار دادم اما یک دفعه دیدم که دیگر نفس نمی‌کشد. خیلی ترسیده بودم و برای همین جسد او را دفن کردم.»

بعد از اظهارات متهم، وکیل اولیای دم لایحه دفاعی خود را ارائه داد که مطابق آن ادعا شده بود که المیرا و متهم اختلاف مالی داشتند. خودروی سراتوی المیرا به نام متهم بود و همچنین متهم از المیرا خواسته بود که به او وکالت کاری دهد.

قضات دادگاه بعد از شنیدن اظهارات متهم برای صدور رأی وارد شور شدند.