داستان جالب ابوالفضل جلالی از فیلم ساختنش | تشکر ابوالفضل جلالی از استاد بیژن جباری

داستان فیلم سازی ابوالفضل جلالی 

پدربزرگم میگفت ما ملت فراموشکاری هستیم .

 من نمیخواستم فراموشکار باشم .

سال هشتاد و چهار که دکتر سالاری رئیس منطقه آزاد چابهار بود، بمن پول نداد اما محبت کرد تا من فیلم سینمایی ،،گل یا پوچ،، را با بچه های غیر حرفه ای و هنرمند چابهار و سرباز ساختم .

یک فیلم کمدی استثنایی که بسیار مورد استقبال قرار گرفت ، اما مجوز اکران هرگز . 

این فیلم اولین فیلمی بود که من به صورت دیجیتال و خیلی ابتدایی در همان منطقه ساختم . همه چیزم به خوبی پیش رفت تا رسید به ارائه به جشنواره های جهانی .

جالبه بدونید که سر اینکه کدوم جشنواره بره دعوا بود . 

اکثر جشنواره ها فیلم را میخواستم به هر شکلی که شده، و این باعث خوشحالی بود . اما من یک مشکل داشتم و اونم اینکه باید فیلم را به نگاتیو ۳۵ تبدیل میکردم و برای کپی کشیدن هیچ پولی نداشتم .

هیچ ارگان دولتی هم حاضر به کمک نبودند . از طرفی هم من به اکثر جشنواره ها قول ارسال فیلم را داده بودم .

نمیدونم چی شد که تصمیم گرفتم برای انجام کپی ۳۵ میلیمتری برم شرکت ،، فیلمساز،، و رفتم که خیلی هم کمک کردند .

دو روز مونده بود به تحویل فیلم و تسویه حساب از ۴ میلیون بدهکاری فقط دومیلیون داشتم .

هزار بار تمرین کردم که چطوری موضوع را به شرکت فیلم ساز بگم . بگم که پول ندارم .

اما هر بار خجالت کشیدم تا اینکه مدیر لابراتوار مرا به دفترش خواند و رفتم و از همه بچه های لابراتوار، تشکر کردم .

موقع خداحافظی مدیریت مربوطه گفت ؛ جلیلی جان میخوام یک چیزی رو بهت .

دلم میخواست بخاطر زحماتی که برای این فیلم کشیدی ، بخصوص که از بچه های بلوچ در فیلمت استفاده کردی ، هیچ پولی از دریافت نکنم اما چون اختیار کامل لابراتوار رو ندارم به حسابداری گفتم که فقط نصف مبلغ را ازت بگیرن .

آقای مهندس بیژن جباری عزیز و بزرگوار، هیچوقت کمک بزرگی رو که بمن کردید ، فراموش نخواهم کرد هر کجای جهان که هستید سرفراز باشید استاد⚘

ابوالفضل جلیلی  (زاده ۱۳۳۶ در ساوه) کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تدوین‌گر ایرانی است. اکثر فیلم‌های وی توسط جشنواره‌های بین‌المللی تحسین شده‌است و همچنین در ایران مورد سانسور قرار گرفته یا نمایش داده نشده‌است.

 فیلم‌های او، غیرتجاری هستند و معمولاً به مسائل اجتماعی، به‌ویژه مسائل مربوط به نوجوانان می‌پردازند.

کارنامه کارهای او 

جلیلی با فیلم گال در سال ۱۳۶۷ گام بلندی به جلو برداشت. موضوع فیلم دربارهٔ زندگی نوجوانان بزه‌کار در دارالتأدیب بود که در آن سال و زمانه مشابه آن در سینما ساخته نشده بود. او این فیلم‌ها و فیلم‌های بعدی‌اش را با کودکان و نوجوانان و بازیگران غیرحرفه‌ای ساخت و به همین لحاظ قائل به برقراری رابطه عمیق با نابازیگران است تا بتواند استعدادهای نهفته آن‌ها را در موقع فیلم‌برداری کشف کند. جلیلی پس از گال فیلم رقص خاک را در سال ۱۳۷۰ در شرایطی ساخت که سینمای ایران تحت تأثیر موفقیت‌های بین‌المللی فیلم دونده اثر امیر نادری بود. بدین سان جلیلی با رقص خاک در مسیری گام نهاد که او را به جشنواره‌های خارجی رساند و مورد تحسین قرار گرفت. وی در سال ۱۳۷۲ دت یعنی دختر را ساخت که برای آن برنده اوسلای طلایی و نامزد شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز ۱۹۹۵ شد که نامزدی او برای بار دوم بعد از فیلم یک داستان واقعی بود. همچنین جلیلی برای رقص خاک برنده پلنگ نقره‌ای و نامزد یوزپلنگ طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو ۱۹۹۸ شد و جایزه فیپرشی جشنواره فیلم لندن و جایزه بهترین فیلم آسیایی جشنواره بین‌المللی فیلم توکیو را از آن خود کرد. دان اثر بعدی باز هم در مورد زندگی نوجوانان بود که برای این فیلم نامزد صدف زرین و برنده جایزه همبستگی جشنواره فیلم سن‌سباستین ۱۹۹۸ شد. قصه‌های کیش فیلمی چند اپیزودی به کارگردانی محسن مخملباف، ناصر تقوایی و ابوالفضل جلیلی بود که ساخته شد و برای هر سه نامزدی جایزه نخل طلا کن را بهمراه داشت. وی دو سال بعد یعنی در سال ۱۳۷۹ دلبران فیلمی که در رابطه زندگی یک پسر بچه افغان در ایران است را می‌سازد که می‌توان گفت تحسین شده‌ترین اثر کارنامه جلیلی به همراه رقص خاک محسوب می‌شود. جلیلی برای دلبران برنده جایزه بالن طلایی جشنواره سه قاره، برنده جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم توکیو فیلمکس و نامزد یوزپلنگ طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو ۲۰۰۱ شد. ابجد و گل یا پوچ دو فیلمی بعدی وی محسوب می‌شوند. آخرین فیلم او حافظ محصول سال ۱۳۸۵ که با نگاهی به زندگی حافظ شیرازی ساخته شد. این فیلم در جشنواره فیلم رم برنده جایزه ویژه هیئت داوران این جشنواره شد و قرقاول طلایی جشنواره فیلم کرالا را نیز به دست آورد. در سی‌امین جشنواره سه قاره در نوامبر ۲۰۰۸ از جلیلی به همراه امیر نادری در بخش ویژه جشنواره تجلیل شد.